Er mag aan diaboulimia nog een ganse waslijst van gevolgen vasthangen, niet een argument daarvan kon me destijds tot ander inzicht brengen. Dat was voor later, toen de boodschap dat het zo niet meer verder kon recht in mijn gezicht ontplofde. Gelukkig heb ik mij volledig kunnen herpakken. Maar wat bezielde me dan toch om hiermee jaren door te gaan, als er zoveel andere manieren zijn om wel “juist” te gaan afvallen?

Het is eigenlijk vanuit een totaal ander standpunt begonnen, dan zomaar wat te willen vermageren. 14 jaar was ik toen de diagnose diabetes uit de lucht kwam vallen. Volop in mijn puberteit onderging ik de typische drama’s die bij de ontwikkeling van een bakvis behoren. Toch paste ik als buitenbeentje er op school niet echt bij. Thuis werd ik wel met veel geborgenheid groot gebracht, maar gedurende mijn opvoeding heb ik er te weinig stabiliteit gekend, dat dit wellicht mee aan de basis van mijn probleem heeft gelegen.

Op welk vlak het dan ook afspeelde, mijn leven was constant afhankelijk van situaties waarop ik geen grip had. Dan moet je diabetes treffen, iets dat juist wel veel controle van je vraagt. Het was dus niet echt meteen “love at first sight”. Toegeven aan diabetes, ging eigenlijk toegeven zijn aan alles wat er aan de hand was. Dan stak ik maar liever voor een jaar of 5 nog mijn hoofd in het zand. Wat ik toen natuurlijk nog niet doorhad, is dat diaboulimia je leven juist nog veel meer gaat beheersen dan diabetes.

Dat ik ook nog eens gemakkelijk gewicht kon verliezen, leek me eerst bijzaak. Tot dat het me volledig in beslag nam. Alhoewel ik het altijd goed kon laten uitschijnen van wel, had ik als tiener geen zelfvertrouwen. Met altijd al wat kloeker te zijn geweest dan de rest, was dit niet moeilijk. Met nu terug wat kloeker te zijn dan “de rest”, blijft het moeilijk evenveel zelfvertrouwen uit te schijnen, dan er effectief te bezitten. Alleen zijn wat overtollige kilo’s nu gelukkig geen verkeerde aanzet meer tot zelfverwaarlozing.

Wat ik momenteel nog steeds moeilijk vind, is om die overtollige kilo’s te gaan associëren met een eetstoornis. Het is niet dat ik jaren geleden op mijn diepste punt ondervoed was, of een BMI had onder het gewenste doelbereik. Daarnaast heb je diaboulimia ook in de combinatie van iemand die al boulimia of anorexia heeft, en later diabetes erbij krijgt. Vooral in het begin maakten deze aspecten het moeilijk te geloven, dat ik ook wel bij die groep van diaboulimia zou kunnen behoren. Maar kijk, ik behoor er nu eenmaal bij.