Een dik jaar later met nieuwe levenservaringen in de botten, en nog steeds met die (goede) oude diabetes, ben ik hier terug van weggeweest. What can I say inbetween? Corona zei hallo tegen de wereld, en tegen mijn antistoffen. Wat goed en oud is kon helaas ook verloren gaan in vriendschappen. Een nieuwe postcode bekwam mijn veilige haven. Hba1c resultaten bleven evolutionair, alleen niet in de positieve trend. Mijn sociaal engagement voedde zich met tal van projecten en tewerkstellingen. Een sensorswitch drukte de pauzeknop van constant zagende alarmen in bij hoog of laag. En het happysingle-leven maakte nog turbulentere sprongen dan de glucose in mijn bloed.

“Je bent alleen verdwaald, het bos is groot en donkers, de kruimels brood verdwenen.” zingt Boudewijn De Groot op het einde van zijn lied “Terug Van Weggeweest”. Mijn lied hier op Sugar & Sick klonk klonk met melancholische toon ook lang zo. Alleen is het bijlange nog niet uitgezongen. Het was zonder broodkruimels, maar wel met de herinnering aan mijn passie voor woord, dat ik mijn weg naar deze ook wel best veilige haven terugvond. Toch is is het bos nog nooit zo groot en donker geweest als nu.

Zo valt er inbetween nog wel wat bij te kletsen. Daar pik je in mijn toekomstige berichten misschien wel nog eens iets van op. Of niet. Ik wil me kunnen richten om meer aan mezelf en aan mijn diabetes te denken, en niet aan alle opeenstapelingen waarom ik me op deze 2 pijlers niet tot een goede zelfzorg kon richten. Dat het blogleven on-hold werd gezet, bekwam zo al rap vanzelfsprekend. Toch constateer ik op vandaag, 6 december 2020, gesitueerd op een redelijk diep dieptepunt, een ongekende drang om de pauzeknop maar al te graag terug te hervatten. Was het in de eerste plaats dan echt nodig om al die tijd ademruimte in te haleren? Heel zeker wel hoor!

Mijn draagkracht kon afgelopen tijd alleen maar omhelzen, onwetend of die 2 eigenlijk elkaars bubbelcontact zijn. En toch is er nu nog altijd weinig draagkracht over om je met Sugar & Sick te verenigen? Inderdaad. Alanis Morisette zingt daar zelfs over: “isn’t it ironic, don’t you think?” Mijn blog, mijn leven in zijn totaliteit, en mijn diabetes, het is een verbonden driehoek. Het was nog nooit echt in balans, maar toch altijd wel ergens met elkaar in stimulans. Afstand nemen van de 3 punten kon voor even gezond zijn, alleen niet als die afstand je uiteindelijk nog meer doet verdwalen. Zoals in dat bos van onze Boudewijn, of in de gedachtegangen van mijn eigen labyrint. Dus nope, mijn lied hier is zeker nog niet uitgezongen. Ook al draait het dan wel meer driehoekig dan echt rond.