Vandaag adem ik de laatste dag van april uit. Morgen blaast mei voor de aankomende maand terug nieuwe zuurstof door het leven. Hoe mij, als in mijzelf, deze erg bewogen maand zomaar zal voorbij gaan, is pas door zelf eerst eens goed in en uit te ademen. April was de maand waarin een decennium aan diabetes bij mezelf in de kijker stond. De maand waar mijn tiende diabetesverjaardag op paasmaandag 22 april 2019 plaatsvond, waardoor er zo ook nog eens een deel van mijn 24 lentes bestaan werd afgerond. Blijkbaar heeft diabetes het dan ook echt voor paasmaandagen, als je ziet met een terugblik hoe die 2 elkaar steeds in verband blijven houden.

In mijn fantasiewereld zag ik het alvast groots voor hoe concreet deze speciale diaversary te gaan vieren. Er werd opzoekwerk gedaan over de zotste trends en events, alsook over hoe de spectaculairste plannen te smeden. Eerder kwam een tatoeage zelfs eventjes impulsief de gedachten begroeten. Sowieso gegarandeerd ging het dus wel mijn grootste festiviteit van het jaar worden. Uiteindelijk was het vorige week maandag dan toch niet zo met toeters en bellen. Ook niet met ballonnen, vuurwerk, muziek, bloemen of taart. Wel met veel ander eten, de nodige drank, zonnige temperaturen, mooie natuur, aangenaam gezelschap, en het allerbelangrijkste van al nog, met puur innerlijk geluk.

Zelf weet ik dan ook niet wat allemaal nog meer over deze dag te vertellen, als het meest van al gewoon aanvoelt als een doorsnee dag. Een tweede feestdag waarop sommigen verdiend niet hoefden te zwichten, terwijl anderen zich dan wel weer tot de dagelijkse sleur verplichten. Een dag waarop er misschien werd gerouwd, of juist getrouwd.  Waarop er nieuwe kansen werden versierd, alsook verjaardagen, huwelijksverjaardagen, en ofcourse diabetesverjaardagen werden gevierd. Wat de persoonlijke invulling van paasmaandag 22 april 2019 voor een ander dan ook mocht zijn, mijn gevoel blijft het een datum gelijk een ander vinden.

Het copinggedrag van hoe diabeten met hun diaversary omgaan, kan dan ook niet ver genoeg uiteen liggen. Vanuit mijn interpretatie klasseer ik er 3 groepen uit. Je hebt diegene die het super belachelijk vinden, en met geen kronkel in het hoofd kunnen vatten vanwaar dit begrip kwam overwaaien. Je hebt de neutrale groep die er niet voor maar ook niet echt tegen zijn. En je hebt de extremen die juist nog niet zoals ik, paraderend op Instagram te zien zijn met cliché cijfer-ballonnen, om heel goed te kunnen benadrukken hoe lang de pancreas er nu alweer reeds de brui aan gaf.

Zelf vond ik tot nu toe dan ook altijd aansluiting bij die laatste groep. Bij de onbevreesde enthousiastelingen. Daar zal ik ongetwijfeld insgelijks altijd voor het grootste deel bij toebehoren. Het is alleen… sinds dit 10-jarig jubileum voelt het alsof ik alle 3 de groepen wel zou kunnen vertegenwoordigen. Het is een gevoel dat me doet loskoppelen van mezelf, en me afvraagt wie ik hierdoor vandaag ben. Het voelt wrang, want het gaat over afscheid nemen van iets dat blijft bestaan. Diabetes blijft namelijk bestaan.

Het is alleen… decennium-maand april morgen niet meer. Morgen is het mei waarin mij, alsin mijzelf, nieuwe ontwikkelingen voor volgende toekomstige lentes zal worden verwikkeld. Maar dat is morgen. Vandaag adem ik eerst toch nog even goed in en uit. Vandaag is een dag gelijk een ander, want wie ik vandaag ben is het allerbelangrijkste van al nog, zij met puur innerlijk geluk.