Dag 2018. Ik mocht je starten in Parijs met trouwe vriendin Lisa. Eventjes citytrippen naar de stad der liefde, was een belofte die van ons tijdperk in het middelbaar werd waargemaakt. Alsook was het de nodige ontspanning in een periode van stressvolle werkloosheid. Wat ik toen nog niet van je wist was wat stressvolle werkloosheid inhoudt, na het pas zelf voor maanden te zijn. Maar uiteindelijk werd er over gans je tijdlijn wel interessante werkervaringen op de palmares bijgeschaafd. De strubbelingen hierbij zoals de sjoemelende werkgever, het werkongeval bij de sjoemelende werkgever, en de dunne grens tussen werk & privé op mijn huidige job, liet ik er dan maar gewoon bijhoren.

Van de kilte dat de winter soms met zich meedroeg, ging je over naar de lente. Lopen in die bloeiende lente bekwam al gauw de therapie om me van bepaalde narigheden te behoeden. Voor het allereerst met ingeschreven borstnummer, deed ik dat een week voor je van 10 naar 0 werd afgeteld op de Warmathon van Studio Brussel. Niet zoveel later waagde ik me er pas echt aan op de Antwerp Ten Miles. Een mijlpaal liep ik er toen zomaar bij. Wellicht misschien niet zomaar, maar met alle absurdheid bijeen geraapt voelt het wel alsof ik dat zomaar even deed. Alsof iets wat totaal niet in mijn kunnen lag, dan toch zomaar kon toen ik plots op linkeroever die finish in zicht zag.

Een harmonieus gevoel. 2 maanden later klonk de harmonie toch iets te mooi als muziek in de oren, door mijn meest befaamde uitspraak van 2018. “Eigenlijk moet ik nu niet meer zoveel lopen, nu ik toch mijn doelstelling van 10 mijl heb bereikt“. De dag erna dacht mijn rechter knieschijf er net hetzelfde over, door eens goed los uit de kom te gaan. Nu ik terug hersteld je laatste dag uit spendeer, had ik inderdaad gelijk toen. Ik moest inderdaad niet meer zoveel lopen, want ik had inderdaad gewoon, met nog wat extra restjes van die absurdheid bijeen geraapt, mijn doelstelling van 10 mijl bereikt.

Maar zelfs met niets bereik je altijd wel iets. Dat is het allerbelangrijkste wat ik doorheen je 4 seizoenen heb geleerd. Wellicht leerde ik dat nog het meest in je te warme zomer, toen ik deelnam aan een vrijwilligersproject bij kinderen en jongeren met een beperking in Kroatië. Het waren 2 weken waarbij ikzelf niet veel langer nodig had het leven terug meer in zijn simpliciteit te zien, dat ik juist veel langer van die 2 weken kon gebruiken.

Helaas melde je me al aan bij september, waar nieuwe vooruitzichten aan de receptie van mijn toekomst werden onthaald. Totaal onbekend werk deed me verhuizen naar een totaal onbekende omgeving, waarvoor ik nog meer totaal onbekende terreinen moest betreden. Maar het bleek het ergens wel waard te zijn. Ergens blijkt het nu nog steeds wel waard te zijn, want kijk, mijn leven verloopt nog altijd vanuit de vooruitzichten die ik toen volgde. Alleen zijn ze nu niet meer nieuw maar vertrouwd geworden.

Zo dus 2018, dat was het dan moest ik destijds in je verre collega 2009 geen diabetes hebben gekregen. Toch is mijn insulinefabriek nog altijd defect, waardoor er dus ook diabetes gerelateerd zo intens veel is gebeurd. Het begin van deze blog in januari. De opstart van mijn nieuwe Minimed 640G insulinepomp in februari. Veranderen van FGM naar CGM in maart. Het vieren van een mijlpaal op mijn negende diaversary in april, en ga zo dus maar verder alle kalendermaanden af.

Er was dit jaar gewoon geen tijd genoeg, dat het aanvoelt alsof er ook niet genoeg diabetes was. Niet genoeg tijd hebben voor diabetes is iets waarmee we al gekend zijn. Dat is de tijd waarvan er niet genoeg is om te herstellen van hoge bloedsuikers, tegen dat de volgende piek er alweer aankomt. Maar het aanvoelen zelf niet genoeg diabetes te hebben gehad? Neen, dat heb ik nu voor het eerst.

Daarom dat ik me dan ook voor het eerst aan een jaargetal ga afvragen, 2018, waarom je me gewoon niet wat meer tijd gaf? Waarom op zijn minst niet een vrijstelling? Ik heb diabetes, wat ik nooit als excuus zou gebruiken, maar ik heb wel geen 2 levens. Binnen een paar uur neem ik al afscheid van je om nieuwkomer 2019 te omarmen. Denk jij nog eens aan me, als je 2019 zo meteen over mij moet briefen? Dat het echt wel zo is dat ik geen 2 levens heb? Dan vergeet ik niet doorheen de intense festiviteiten die me zo dadelijk te wachten staan, hoe intens gestoord, met nog maar eens alle laatste absurdheid bijeengeraapt, je wel niet voor me was. Dag 2018.