Ken je dat, het gevoel dat je net van de kapper komt? Eigenlijk toch ook wel een beetje het gevoel dat je er opnieuw tegenaan kunt? Ik had het dinsdagochtend toen ik een aantal cm korter door het leven ging. Eens voor de verandering via een onbekende kapsalon-deur. Dik tevreden ben ik wel, over zij die me al even onbekend is, me voor de feestdagen een nieuwe kerstcoupe bezorgde. Maar anderzijds haat ik het toch ook een beetje, het-net-van-de-kapper-gevoel. De schaar zit er dan nog teveel in, hoe ik dat zo zeg, waardoor ik me de eerste dagen na de kapper altijd minder vertoonbaar voel.

Toch maakte dit geen verschil voor het eerste MDCE (Medtronic diabetes community exchange) evenement in Belgie, waarvoor ik dinsdagavond was uitgenodigd. Niet ideaal als ik een paar uur ervoor nog maar net zoals een kip gepluimd werd, maar niemand van de aanwezigen bleek daar precies iets van aan te trekken. Of misschien deden ze dat stiekem toch, maar dan nog zou dit in een ongedwongen en openlijke sfeer hebben plaatsgevonden, die de volledige avond dan ook zo weerspiegelde.

Het was voor mezelf echt een verrijking erbij te mogen zijn. Naast enkele vertrouwde gezichten, leerde ik er vooral nieuwe mensen met diabetes kennen. Zoals het dan ook meestal gaat in het herkennen van gezamenlijke situaties bij lotgenoten, werden de woorden “IK OOK!” meermaals overenthousiast eruit geflapt. Daarnaast leerde ik enkele gezichten van Medtronic kennen, de firma van mijn insulinepomp, alsook de organisator dus van deze bijeenkomst. Met de gezichten van de andere bedrijven die alles mee hielpen organiseren, was het tevens ook een erg aangename kennismaking.

In de loop van de avond vond er een interessante uitwisseling plaats van ieder hun verhalen en ervaringen. Een quiz zorgde tussenin voor uitmuntend entertainment. Maar het was toch de kookworkshop met Thomas Van de Water, iemand met type 1 diabetes die zijn eigen kookboek schreef, dat voor de kers op de taart zorgde. Of gedefiniëerd als de muntblaadjes op het limoen- en mangosorbet, die we met een al even verfijnde afwerking mochten verorberen na de makreel in broodkorst met tomatentapenade.

Ik denk dan ook dat er afgelopen dinsdag voor de verandering niet alleen een nieuwe kapsalon-deur voor me open is gegaan, maar ook nog een andere. Een deur die door dit MDCE event op een kier werd gezet, waardoor ik niet weet waar me te bevinden moest hij volledig open gaan. Dus hou ik het voor nu voorlopig gewoon bij wat het is. Maar feit is dus wel dat de deurklink niet meer in zijn slot zit. Een feit is het ook dat mijn net-van-de-kapper-gevoel er intussen al volledig van is opgekrikt, want na dinsdagavond heb ik zeker het gevoel er terug tegenaan te kunnen gaan. Momenteel ga ik met de nieuwe kerstcoupe dan wel nog altijd een paar centimeters te kort door het leven, toch ben ik het sindsdien op de een of andere manier alweer terug gegroeid…