Vandaag is het 3 oktober, de dag waarop mijn nieuwe afspraak bij de endocrinoloog plaatsvindt, nadat ik de oorspronkelijke van eind augustus had verzet. Of het is te zeggen, dat zou vandaag normaal gezien hebben plaatsgevonden op 3 oktober, want met veel spijt in het hart heb ik deze afspraak ook opnieuw moeten uitstellen. Dit keer naar volgend jaar, zodat mijn vroege voornemens om nooit geen doktersafspraken in 2019 meer te verzetten, tevens ook meteen zou worden waar gemaakt.

Van uitstel komt afstel is nochtans niet de komedie die ik ervan wil maken. Stel je anders voor: “Er waren eens mijn 2 beste vrienden uitstel en afstel op weg naar de dokter…” Hm nee, doe dat met alle gekheid op een stokje misschien toch maar juist even niet. Nochtans herken je het wellicht ook als diabeet, de druk dat je gezondheid constant oplegt om het goed te moeten doen, dat het juist ongezond wordt. De druk om iedere dag te moeten volharden aan zelfdiscipline, waardoor je zo al eens een consultatie op de endocrinologie durft te ontwijken. Alsook om te moeten kleuren binnen de doellijnen van de perfecte HbA1c, terwijl dat kleuren met doorprikte vingers voor je fijne motoriek gewoon niet altijd haalbaar is. Gelukkig helpt de technologie van glucosesensoren hier op vooruit. Maar ergens dan ook weer niet, als dit je verbind met informatie die je juist nog meer met de neus op de feiten duwt hoe goed je het wel weer niet constant moet doen.

Ah, ik weet zeker dat jij als persoon met diabetes je hierin ook herkend. Het (h)erkennen dat die druk in momenten te veel kan zijn, wil daarom trouwens niet zeggen dat je diabetes negeert. Het is volgens mij enkel negeren dat diabetes toch een extreem groot deel van je leven kan uitmaken. Wel, momenteel maken er zoveel andere zaken deel uit van dat leven van mij, dat diabetes voor eventjes maar niet zo extreem groot moet zijn. Dat is het enige waarvoor er geen spijt zit in mijn hart, want dat is nu eenmaal wat men noemt je prioriteiten leren stellen.

Ik geloof dan ook gewoon niet dat je HbA1c enkel maar goed of slecht kan zijn, terwijl er zoveel varia aan kleur is om die gewenste doellijnen mee in te kleuren. Zelfs buiten de lijntjes is het nooit alleen maar zwart-wit. Ik zeg het zo gewoon maar even, uit een wijze levensles die ik in mijn 24 jaar lentes al denk te hebben gemaakt. Alsook zeg ik het je met een laatste hemoglobine van 7,7%, je toch echt wel kleurig en fleurig goed in je vel moet voelen, om zo binnen de perken te kunnen verder streven naar een beter resultaat.

Maar eerlijk is eerlijk, wellicht worden de nieuwe doelstellingen die ik voor ogen heb, ook in januari niet bereikt. Alleen zal ik daarom in alle ernst beloofd, niet opnieuw mijn afspraak voor gaan verzetten. Zo is dit goede voornemen toch tenminste al een iets dat wordt bereikt. Nu is het naar het schijnt wel zo, dat meer dan de helft van alle mensen met goede voornemens, er binnen de maand toch de brui aan geven. Maar ik niet. Mijn HbA1c mag nog dubbel zoveel zijn als de laatste keer, ik niet! In januari ga ik naar mijn afspraak zoals het hoort. Mijn 2 beste vrienden uitstel en afstel breng ik dan gewoon met me mee, want die 2 thuis laten, dat zou pas het echt een komedie zijn…