3 weken verder met 2 zomersproeten en 1 belofte minder, is er van het koolhydraten afwegen nog altijd niets in huis gekomen. Tijdens die 3 weken ben ik voor de verandering wel in een ander huis terecht gekomen. Weg van de vertrouwde en geliefde westhoek, verhuisde ik voor mijn nieuw werk naar de Kempen. Vol euforie en spanning naar de nieuwe uitdagingen die me daar te wachten staat, heb ik mijn intense zomer reeds al achter me kunnen laten. Toch blik ik er zeker ook op terug met dankbaarheid.

Puur diabetes gerelateerd heb ik deze zomer namelijk enkele heugelijke momenten met andere mede-diabeten mogen beleven. Zo had ik in augustus een gezellige avond in Brugge met Jana. Zij heeft net zoals ik een insulinepomp, alsook de ingesteldheid om koolhydraatrijke drankjes en hapjes niet uit de weg te gaan. Misschien een ergernis voor de bloedsuikerspiegel, maar daarom niet minder haalbaar te managen. Toch moest er voor ons beiden op het eind van die gezellige avond nog een correctiebolus van komen.

Ondanks dat Jana en ik een verschillende insulinebehoefte hebben, bolusten we allebei wel niet zeker dezelfde 4,3 eenheden naar ons lijf. Een te gek voorval, want als ieder mens los van elkaar al zo uniek mag zijn, laat staan hoe dat dan onderling met diabeten en hun insulinebehoefte is. Zo zie je dus dat het niet altijd hetzelfde getal van bloedsuiker moet zijn, om een telepathisch moment onder diabeten te creëren.

Verder nam ik deze zomer ook terug eens deel aan een 20+ activiteit van Jong & Diabeet in Oostende. Aan het verfrissend zeetje dat op zaterdag 28 juli met geen windrichting aan te duiden was, had ik er een erg aangename dag. Ik leerde zowel nieuwe mensen met diabetes kennen, alsook zag ik oude lotgenoten van een stoffig kampverleden terug. ‘S middags werd er eerst lekker gegeten, waar diabetes aan een tafel met alleen maar cola-zero’s gemakkelijk te bespeuren was. Gespoten en gebolust, werden de “schatten” voor de activiteit geocachen daarna juist wel iets minder gemakkelijk bespeurd. Maar met het motto “wie zoekt die vind”, kon de dag vredig op een terrasje worden afgesloten.

Nu eens totaal niet diabetes gerelateerd, en nu ook eens totaal niet geïntendeerd om alle hoogtepunten van mijn zomer samen te vatten, ben ik het meest van al dankbaar voor het vrijwilligersproject waaraan ik meedeed in Kroatië. Tezamen met 6 internationale vrijwilligers, stond ik 2 weken in om kinderen met een beperking de tijd van hun leven te bezorgen, waardoor er aan onszelf vooral heel wat liefde werd terug bezorgd.

Ik zag er situaties waar ik mijn diabadass diabetes niet voor zou willen ruilen. Situaties die me deden inzien dat, ondanks de intense zomer die ik heb gehad, er gelukkig ook nog een samenvatting aan hoogtepunten kan worden gemaakt. Hoe meer ik dan ook zo op alles een terugblik werp, zowel de negatieve als positieve ervaringen, hoe meer ik zo voor mezelf terug een beginpunt kan zien. Een beginpunt waar alles onmogelijk naar de graden kan worden terug gedraaid waarop het eerst stond. Een beginpunt waarbij het ook niet altijd haalbaar is om iedere dag koolhydraten af te wegen. Maar dat heeft niet, want het is terug een begin, punt. Neen, het heeft echt niet. want het is tevens ook een beginpunt die me vol euforie en spanning nieuwe uitdagingen opwacht. Want de intense zomer die ik heb gehad, die heb ik intussen echt wel al gewoon achter me kunnen laten.