Alles begon zoals altijd erg veelbelovend. Twee dagen na mijn koolhydraten-belofte aan de professor, dat op zich ook best wel iets veelbelovend is, begon ik terug te werken na een deprimerende periode van sollicitatiegesprekken. Ironisch genoeg vond er voor deze job juist geen sollicitatiegesprek plaats. Alles ging er gewoon wat losser en chaotischer aan toe, waar mijn eigen nonchalance goed bij aansloot. Het was een kleinschalige opvang die nog niet zolang bestond. Ik werkte er in een leuk team tezamen met mijn werkgever en nog een andere collega. Hierdoor gaf het zoekende aspect me veel uitdaging. Bovenal deed ik het werk met de kinderen dan ook gewoon graag.

Helaas was het een te mooie start om waar te zijn. Door een stom ongeluk ontwrichte ik er mijn knieschijf, en werd ik arbeidsongeschikt verklaard tot vandaag 31 augustus 2018.  Hiervoor had ik zojuist een afspraak bij de dokter. Deze keer op de dienst orthopedie in plaats van endocrinologie. Deze keer ook een afspraak zonder opgelegde verplichtingen, dat anders net zoals het koolhydraten afwegen toch maar niet wordt nagekomen. 

Revalideren van een knie in zo’n warme recordzomer aan hittegolven, tja dat is nu eenmaal brute pech. Het is wellicht daarom dat die anders best wel leuke werkgever dacht er nog een ganse lading van eigen tragedie bij te doen. Want brute pech heeft iedereen wel eens. Maar een werkgever die anno 2018 nog steeds denkt de sociale inspectie te kunnen ondermijnen bij het niet uitbetalen van hun werknemers loon, wel dat heeft misschien juist niet iedereen. Dan moet je er net een werkongeval bijkrijgen om financieel in nog meer administratie belazerd te worden.

Net hoe mijn knieschijf uit zijn kom zat toen ik viel, zat ik zo met alles uit mijn element. Dit vooral door niet de steun te kunnen vinden waar ik dacht die te vinden. Op mijn diepste punt bracht dit mij deze zomer naar geen enkele plaats waar ik rust kon vinden. Alhoewel ik maar voor een klein deel plotseling lichamelijk en sociaal afhankelijk werd, heeft het toch zeker zijn impact gehad. Hoe het intussen dan ook nog eens met mijn diabetes ging, daar had ik absoluut geen idee van. Hoe het nu intussen met mijn diabetes gaat, trouwens nog altijd niet. En mijn uitlaatklep eens goed laten los fladderen door te gaan lopen, dat kon ik al helemaal vergeten.

Maar met een knie die ondertussen al terug plooibaar is, en het oog op nieuw werk, komt er na regen zonneschijn. Zo onvoorspelbaar was het weer deze zomer nu nochtans niet. Gewoon aan een stuk door te warm, wat de voorspelbaarheid van ons klimaat natuurlijk een ander verhaal maakt. Wat mijn verhaal voor nu vooral maakt, is dat ik nog steeds een koolhydraten-belofte heb om waar te maken. De coördinatie-graden die zonder kompas mijn zomer naar alle uithoeken katapulteerde, zal daar nu hopelijk geen invloed meer op hebben. De temperatuurs-graden die daarnaast ook niet echt hielpen een antwoord te vinden hoe het intussen nog met diabetes gaat, hopelijk ook niet. Dus laat me dan nog meer hopen dat deze zonneschijn na regen een mooi verhaal mag worden. Laat het alleen niet al te mooi worden om ook nog waar te kunnen zijn… Lees verder