Altijd maar zoekend naar de gepaste paardenbloemachtergrond voor mijn blog, en altijd maar denken die te hebben gevonden, ben ik nu voornemend dat het gewoon zo is. Ik ben nog meer voornemend zelfs om die voor nu toch even zo te behouden. Daarmee bedoel ik hooguit een jaar voordat ik het niet meer passend ga vinden, en er een nieuwe zoektocht wordt gestart om het “perfecte” vervangende alternatief ook niet echt meer passend te vinden. Tot dan hoop ik vooral nu toch bij mijn keuze te kunnen blijven.

Misschien was je de weg al kwijt bij paardenbloemachtergrond, om te begrijpen wat deze beddepissers hier echt toe doen? Wel, vanaf daar verstaan we elkaar nu eens verkeerd. Niet door mijn West-Vlaams trouwens, waarin er echt wel van beddepissers wordt “geklapt”, maar over het essentieel belang van paardenbloemen met deze blog. Ik denk zelfs van zoveel essentieel belang, dat ik er anders nooit in the first place mee zou zijn gestart. Het zijn juist paardenbloemen die me zoveel jaren geleden voor het eerst signalen deden inzien. Signalen dat het eigenlijk niet zo goed ging met mijn diabetes, waardoor dat toen ook tevens meteen signalen werden om staalhard te negeren.

Het was exact een jaar na mijn diagnose, en de tuin stond gewoon vol van de paardenbloemen. Nu is het zo dat paardenbloemen een heel erg ondersteunende kracht bied bij diabetes. Terwijl ik een van de eerste ben om alle fabels te neerbuigen waardoor je met diabetes al reeds niet genezen kon zijn, geloof ik dat verhaal in de alternatieve geneeskunde wel. Moeder “witte wieta” gelooft dat nog meer, maar die zit dan ook gewoon teveel met haar bemoeiende neus tussen de kruidenboeken.

Een peloeze, nog zo’n West-Vlaams woord, vol paardenbloemen ging me op dat moment natuurlijk niet tot ander inzicht kunnen brengen. Toch was het wel een boodschap met impact. Zeker als je weet dat die peloeze nog nooit zo vol heeft gestaan van de paardenbloemen, als dat exacte ene jaar na mijn diagnose. Het was net alsof al die paardenbloemen wanhopig riepen geplukt te worden, om zelf niet van het lot geplukt te worden dat ik de jaren erna toch onderging. Misschien net iets te ver gezocht om het zo te zien, maar ik kom dan ook net van iets te ver om het zo als niets anders te gaan zien.

De laatste tijd denk ik dan ook vaak terug aan die paardenbloemen van toen. Al een halfjaar is het nu dat ik bezig ben met deze blog. Een halfjaar waarin ik een passie heb gevonden om nog gepassioneerder mee door te gaan. Toch zit ik met mijn bloggende zelve momenteel wat vast. Ik worstel met de geloofwaardigheid van mijn posts. Ik heb vaak het gevoel dat ik overkom als iemand die zichzelf uitvind, om zo dan toch maar over iets te kunnen schrijven. Desondanks toch dat alles wat ik schrijf, alles wat ik meemaak, en alles wat ik voel, wel telkens redelijk oprechte waarheden zijn.

Ik weet ook wel dat 431.526 keer mijn paardenbloemachtergrond veranderen hiertoe geen oplossing bied. Toch moest ik met al deze pogingen ook niet al te ver op zoek gaan naar de juiste fit. Sinds ze dat exacte ene jaar na mijn diagnose die tekens gaven, zijn paardenbloemen altijd al ergens op mijn achtergrond blijven spelen. Daarvoor moet ik eigenlijk niet eens een blog hebben om dat met passende lay-out te bewijzen. Maar ik heb het toch, zodat ik met die al even passende blog een passie kon vinden om nog gepassioneerder mee door te gaan. Ik geloof zelfs dat je hiervoor ook niet eens echt jezelf moet zijn. Maar kijk, ik ben het toch, zodat ik met mijn neurotisch bloggende zelve telkens weer opnieuw, van die redelijk oprechte waarheden zou kunnen uitvinden.