Een nieuwe werkweek meldt zich aan. Een niet zoals vorige week, want het zal er deze keer een zijn zoals het in mijn contract vermeld staat, om fulltime te werken. Vorige week was ik dan ook gewoon op. Gelukkig niet op van diabetes, wat vroeger wel nog anders is gebleken. Wel op van een domme keelontsteking met een zelfs nog dommer abces aan toe. Hierdoor kon ik amper eten en drinken. Voor een diabeet die niet echt aan “low carb” doet, om dat maar op zijn zachtst te zeggen, was ik zo al snel aan het uitdrogen. Het kwam uiteindelijk op een punt waar baxters met vocht, antibiotica en pijnmedicatie plotseling door mijn fragiele aders liepen. Hoe ik precies op dat punt ben gekomen?

Wel, vorige week had ik naast de chronische aandoening diabetes, ook nog eens te maken met deze chronologische volgorde: explosie van keelpijn op het werk – laat thuis komen van dat werk – laat naar de dokter gaan van wacht – te lichte antibiotica nemen voor te zware pijn – thuis blijven met geen vooruitgang – gaan werken met geen vooruitgang – van het werk naar huis moeten gaan – van thuis naar de huisarts moeten gaan – naar de specialist gaan omdat de huisarts het zegt – in de wachtzaal zitten omdat de verpleegkundige van de neus-, keel-, en oorafdeling het zegt – om zo uiteindelijk een nacht in het ziekenhuis te blijven omdat de specialist het dan weer heeft zegt.

En diabetes? Die vond het voor de verandering alvast leuk om mijn waarden door zo’n gigantische bak van een bloedglucosemeter, die je in ziekenhuizen wel nog vaker ziet, te laten meten. Eerder had ik al pomp, meter, computer, en gsm om de bloedsuikerspiegel mee te controleren. Nu kan zo’n gigantische bak, die in mijn ogen toch moeilijk een bloedglucosemeter te noemen valt, ook aan dat lijstje worden toegevoegd.

Eigenlijk was het echt een en al vermaak voor diabetes in het ziekenhuis. Een gevoel dat toch niet volledig wederzijds was. Niet vanuit de grootkeuken die enkel maar dieetvoeding bracht, alsook niet vanuit de verpleging die nog nooit van continu glucose monitoring had gehoord. Hoewel ik van die verpleging zeker en vast de beste zorgen heb gekregen, maakte het voor diabetes allemaal verder niets uit. Al helemaal niet toen hij in het ziekenhuis er zelfs een tweede nachtje wou bijdoen.

Ik ging alvast niet in op dat voorstel, en ging de volgende dag gewoon naar huis met een herstellende keel, en een diabetes jammerend als een klein kind. Zelfs nu er een nieuwe werkweek is aangebroken, heb ik nog altijd geen idee wat diabetes in godsnaam zo bezielt. Maar deze keer belooft het wel een fulltime werkweek te worden, dus roep ik op het einde van die week met mijn herstellende keel het gewoon luidop van de daken, dat jammerende diabetes het heus niet altijd zo naar zijn zin moet hebben zoals hij zelf wilt.