Misschien las je eerder al mijn blogpost ‘Solliciteren voor diabetes‘, toen ik hopeloos van plan was om bij diabetes te gaan werken? Wel, gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. Sinds enkele weken heb ik een job in het Rabot, een multiculturele wijk te Gent, die me erg naar behoren aanspreekt om in te mogen werken. Ongevraagd zoals hij dat altijd doet, gaat diabetes natuurlijk ook gewoon mee naar dat werk. Maar dat kan en mag blijkbaar, door 2 lieve collega’s waarbij het ook kan en mag daar open over te zijn. Een garantie dat trouwens ook niet altijd piece of cake is met diabetes op het werk, lijkt me zo.

De natuur midden in de stadsdrukte is daarnaast ook nog zoiets dat me erg naar behoren aanspreekt. Zo is er o.a. het park dat 2 verkeerslichten en 2 minuten wandelen van mijn werk verwijdert ligt. De ideale plek dus om wat rust op te zoeken met de hitte van de afgelopen dagen.

Alhoewel ik naast dat, vorige week tijdens mijn pauze ook eens op zoek was naar koolhydraten. Dat heb je nu eenmaal ook met zo’n weer; van die hypoglycemie’s. Niet dat het zo’n erge hypo was waarbij ik de dextro tussen de bomen zocht. Het was er wel een waarbij ik niet zo goed wist wat te doen. Suikers naar binnen spelen, dat is wat je moet doen! Toch reageer ik daar soms zo sloom op, dat suikers naar binnen spelen maar op een sloom tempo wordt gedaan.

Je zou zo denken dat hypo’s oplossen intussen al iets van zelfsprekend is geworden. Toch is dat het na al die jaren eigenlijk nog steeds niet. Mijn bloedsuikerspiegel is er misschien wel eentje dat niet snel gaat doorzakken bij hypo’s, maar het gaat daarom ook niet snel weer verder stijgen. Zo zat ik daar dus die ene middag vorige week, met een bloedsuiker van 60 mg/dl mijn lunch doelloos in een extra voorziene potje mayonaise te doppen, toen een lief meisje met haar mama naar me toe kwam.

Al bijna even lief eigenlijk als die 2 nieuwe collega’s van me, vroeg ze me of ik niet geïnteresseerd was om een zak snoep te kopen voor haar rugbyteam. Dit jaar waren ze kampioen geworden, en ging ze met haar ploeg naar Wales gaan. “Ik weet dat het niet goed is voor de lijn, maar het is maar voor 3 euro.”; wist de mama er nog bij te vertellen. Nu was ik eigenlijk al verkocht bij het schattige snoetje van dat meisje. Met mijn liefde voor mayonaise in extra voorziene potjes, moet ik toch al lang niet meer op mijn lijn letten. Het zagen er tevens ook gewoon van die goeie spekken uit, dat ik trouw geloof ze erg voordelig te hebben kunnen verkrijgen.

Meest van al waren het toch redelijke geroepen snoepen. Alsof er werd gehoord dat ik op dat moment wel wat suiker kon gebruiken. Toch blijft het raar mijn hypo pas als laatste argument te zien, om moeder en dochterlief blij te maken met hun extra winst. Ondanks dat ik gewoon druivensuiker op zak had, neem ik aan dat dit wellicht ook behoort tot dat sloom hypoproces. Maar dan nog… het blijft raar hoe alles zo getimed kan plaats vinden. Eerst mijn werk, de diversiteit, de mensen, de natuur, de buurt, en nu ook de hypo’s en de snoepen. Alsof het hier allemaal wel ergens geroepen voor me zit.