De Antwerp 10 miles op zondag 22 april 2018. Ruim 28.000 deelnemers uit meer dan 125 verschillende landen lopen 16,09 km in temperaturen van 25 graden. Zo moesten ongeveer een 300 lopers beroep doen op de medische zorgen van het Rode Kruis. Een 40-tal daarvan werden nog eens afgevoerd met een van de 22 hiervoor ingezette ziekenwagens,  verspreid over 7 ziekenhuizen. Ja die hitte, hij zorgde ervoor dat de 33^ste editie tevens de warmste was ooit. Dezelfde editie waar diabetes en ik dan ook maar eens dachten aan deel te nemen. Maar dat bleek nog niet eens zo verkeerd gedacht.

Na 2 uur, 29 minuten, en 16 seconden kon ik heelhuids finishen, met eigenlijk zo goed als geen gevolgen van dien. Zelfs geen zonnebrand, waardoor je dat heelhuids finishen redelijk letterlijk mag nemen. Wel met wat stramme spieren waar ik de dagen nadien nog verdacht goed door kon stappen. Maar vooral met heel wat emoties. Van een kus op mijn medaille toen ik hem met enige vertraging in ontvangst mocht nemen, tot rollende tranen toen ik mijn trouwste supporter, moeder “Witte Wieta”, eindelijk bij de finish terug zag. Je zou dus kunnen denken dat ik het er met veel geluk heb afgebracht. Vooral betreft mogelijke hypo’s. Dat kun je inderdaad denken, wetende dat er geen enkele hypo in mijn bloedbaan te bespeuren was die dag. Alhoewel dat sowieso misschien al moeilijk te bespeuren valt, door het weinige suiker dat dan maar in het bloed aanwezig is.

Toch denk ik vooral meer geluk te hebben gehad door naar mijn lichaam te luisteren. Of toch in ieder geval te weten hoe dat te doen. Echt moeilijk is dat nochtans niet. Er mag dan wel een concreet aantal slachtoffers geregistreerd staan, tijdens het lopen had ik fel de indruk dat de helft van alle meer dan 28.000 lopers dat juist niet konden. Misschien overdrijf ik, en is mijn uitspatting aan overdrevenheid het enigste wat hiermee echt fel staat, maar ik liep dan ook in een heel erg felle zon toen die indruk zo bij mij werd gemaakt. Dus in dat opzicht alleen al, hebben er zovelen zoveel meer geluk gehad.

De organisatie vond ik verder nochtans echt top. Medewerkers hamerden erop dat iedereen zich voldoende moest hydrateren. Ik denk dat die boodschap trouwens wel duidelijk was. Ook dat iedereen zijn eigen tempo moest lopen. Dat wandelen geen zonde was, maar meer een verplichting. Dat groepen die te samen liepen daarom niet per se te samen hoefden te finishen, zolang iedereen dan toch maar dat eigen tempo aanhield. Maar wat is je eigen tempo, als zovelen blijkbaar niet eens hun eigen lichaam kennen?

Zelf wist ik wel waar mijn eigen tempo lag, maar dat wil allesbehalve zeggen dat ik het daarom allemaal voor elkaar had. Met diabetes heb je het dan toch ook nooit echt helemaal voor elkaar. Mijn gestegen Hba1c-waarde van 7,7% liet dat nu maandag bij de endocrinoloog nog maar eens heel erg fanatiek aantonen. Toch durf ik constateren dat, moest ik nu geen diabetes hebben gehad en toch mee hebben gedaan aan de Antwerp 10 Miles, ik in mijn theorie wellicht ook bij een van die roekeloze veertienduizend zou behoren. Want naast het beest diabetes, zit er ook nog dat competitiebeest in mij. Het competitiebeest dat juist niet gekenmerkt wordt door steeds de beste te willen zijn. Maar het is wel competitief genoeg om altijd te gaan, gaan en vooral altijd te blijven gaan.

Dusja, dan kan je wel vaststellen dat diabetes heel erg instinctief voor het lichaam kan zijn. Wellicht moet ik dan toch minder sceptisch zijn tegenover die ene roekeloze helft, omdat zij hiervoor begot ook niet allemaal diabetes kunnen hebben. Maar langs de andere kant weet ik met diabetes toch evenmin hoe 10 mijl uit te lopen onder zulke tropische temperaturen? Toch zeker niet bij een eerste deelname waar ik 4 preventieve bananen naar binnen moest spelen, om überhaupt zelfs maar aan de start te kunnen staan. Moet ik me dan serieus gelukkig gaan prijzen met diabetes hiervoor? Mijn zelfde instinct zegt alvast toch van niet. Maar ook daar zal het beest in me wel iets op vinden zeker, en dan heb ik het niet over het competitiebeest…