Ik kan er niet meer onderuit. Morgen zijn het de Antwerp 10 Miles, en ik vrees er nu echt niet meer onderuit te kunnen. Nochtans heb ik genoeg redenen om dat wel te doen, zoals gewoonweg niet genoeg voorbereid te zijn. Toch niet als je nog nooit 16 km achter elkaar hebt gelopen. Dus ergens snap ik nog altijd niet waarom ik dat morgen dan wel zo achter elkaar zou doen. Een verborgen kracht diep in mij gelooft alvast dat ik het kan. Alhoewel die verborgen kracht ze wellicht zelf niet hellemaal van achter bij elkaar heeft, is die er toch om er alvast in te geloven.

Toen ik me begin dit jaar inschreef, had ik precies wel nog even tijd. Dat is vandaag de dag voor het grote evenement wel juist iets anders. Toch kan ik er nu met geen enkele reden meer onderuit. Toch niet als het gewoon al morgen de Antwerp 10 Miles zijn. Ook niet als het morgen waarschijnlijk meer dan 25 graden wordt, en mijn bloedsuikerspiegel bij intense beweging niet weet hoe daarop te reageren. Maar morgen kan ik er al zeker helemaal niet meer onderuit, als het exact bij uitstek 9 jaar zal zijn dat ik diabetes heb.

Een tijdje terug las ik in mijn wekelijkse Libelle enkele getuigenissen over de dodentocht. Zelf werd ik hierdoor ook geïnspireerd om ooit eens aan zo’n grote fysieke uitdaging mee te doen. Maar met de dodentocht zag ik precies minder het doel ervan voor ogen waarom. Na dan wat verder opzoekwerk te doen, kwam ik al gauw uit op de befaamde Antwerp 10 Miles. Wel had ik nooit kunnen bedenken natuurlijk, dat dit plaats zou gaan vinden op mijn negende diaversary. Dan ben je het jezelf wel bijna verplicht hier aan deel te nemen. Dus had ik ook al helemaal niet uit mijn eigen vindingrijke zelve kunnen bedenken, dat die grote fysieke uitdaging waar ik ooit weleens aan zou deelnemen, al gewoonweg voor enkele maanden later ging zijn.

Geen idee of dit nu allemaal wel of geen toeval hoort te zijn. Wat ik wel al zeker voor mezelf kan opmaken, is dat ik hiermee het laatste jaar afsluit voordat er een decennium aan diabetes zal plaatsvinden. Jaja, volgend jaar staan er dus gewoon al 2 getallen op de diagnosenoemer. Misschien dat het dit jaar daarom wel eens wat meer van betekenis mag zijn. Deze diaversary betekent voor mij toch alvast meer dan het anders alleen maar te vieren met een ironisch stuk taart.

Wat mijn persoonlijk doel ook inhoud, het blijft natuurlijk of je zo’n afstand überhaupt wel uithoud. Als het nu 1,6 km, 9 km, of de volle 16,09 km zal zijn, morgen zal ik gewoon lopen. Niets kan me dat gevoel afnemen dat morgen alleen maar wil lopen. Dat zegt toch die innerlijke kracht ergens diep in mij, die noch meer zegt dat ik erin moet geloven. Ook met een slechte voorbereiding, een Frank Deboosere die 26 graden uitkraait, en diabetes die niet weet hoe daarop zijn etiquette af te stellen. Morgen zal ik dus blijkbaar lopen, ik zal mijlen lopen, want morgen loop ik me gewoon rechtstreeks een mijlpaal.