Eergisteren was het paasmaandag. Rond deze periode moet ik altijd terug denken naar die ene paasmaandag in 2009, enkele weken nadat ik mijn diagnose van diabetes had vernomen. Ik herinner me dat ik toen op die paasmaandag had afgesproken met een klasgenoot om naar de paasfoor te gaan. Als puber was dat zo destijds een van de dingen om te doen. Dus deed ik dat ook. Daar naar toe gaan, daar me op wat attracties laten rond draaien, en daar vooral zijn om te tonen dat ik er was. 

Toch was ik daar allesbehalve mezelf. Als 14 jarige is het natuurlijk altijd wel een beetje een onbekende zoektocht naar jezelf, ook met de beproevingen die daarbij horen. Maar los daarvan voelde ik me gewoon echt niet goed in mijn vel, dat het zelfs niet eens meer aanvoelde als mijn vel. Het was wel nog altijd het vel waaronder een ingestorte façade van emoties stak. Het voelde alleen niet meer aan als die van mij. Wellicht stak het er allemaal dan ook al wat te lang en gewoon te veel onder.

Ik weet niet meer welk exact excuus ik toen gebruikte, maar ik stak het op een of ander lichamelijk gebrek om zo snel mogelijk terug naar huis te kunnen gaan. Later ging ik ook effectief te horen hebben gekregen dat ik een lichamelijk gebrek had, mede door een fout in het immuunsysteem. Maar toen op dat moment, moest en zou ik eender welk excuus hebben gebruikt om te kunnen vluchten naar de enigste plaats waar ik me nog een beetje veilig kon voelen, namelijk thuis.

Zelf herinner ik me verder niet meer of ik die dag extreem veel dorst had, en daardoor ook extreem veel naar het toilet moest. De typische symptomen van diabetes waren er rond die periode wel al. Ook het vermageren. Zeker het vermageren, want het vermageren nam me toen volledig in beslag. Het was pas maanden later na mijn diagnose dat ik hier terug op botste. Op het terug bijkomen in gewicht, en op het terug niet goed voelen in mijn vel. Eerlijk toegegeven was ik dat al een tijdje niet meer. Alleen ondernam ik daar toen nog niets aan. Dat dacht ik nog eens zoveel later wel te doen, door op het besluit te komen geen insuline meer te gaan spuiten. Of althans toch niet meer de juiste hoeveelheden insuline te spuiten die mijn lichaam zo hard nodig had. Alhoewel ik me allesbehalve kan herinneren wanneer dat moment was, en of dat plots zo’n radicaal besluit was, weet ik wel dat ik erna in een waas terecht kwam van 5 jaar.

Een waas met zoveel hoogtes en laagtes, en dan heb ik het om te beginnen nog niet eens over mijn bloedsuikerspiegel. Dat kan ook niet, aangezien ik me soms dagen na elkaar niet prikte. Dan kon je er ook geen idee van hebben gehad hoe het met je waarden was gesteld. Nog niets vergeleken eigenlijk met al de pennen Lantus die zich in de frigo maar bleven opstapelen, omdat ik die dan weer eens maanden na elkaar niet spoot.

Het ging pas terug beter met mij, toen ik ermee kon lachen op mijn allermagerst enkel maar in bezit te zijn geweest van een maatje 38. Alsof ik absoluut niet beter kon doen dan dat. Ik ben namelijk altijd al wat “kloeker” geweest, en wellicht vertelt de eeuwige vloek die me hiervan behoed, dat dit heel mijn leven ook zo zal blijven. Dat vind ik nog steeds erg, zeker nu het op heden al bijna 3 kledingsmaten is opgeschoven. Toch walg ik van het idee om op deze manier terug te zouden afvallen. Gelukkig maar ook, denk ik zo.

Een goede kennis met diabetes walgt ook van dat idee, alhoewel dat haar momenteel niet laat om druppels insuline uit haar leven te bannen. Om het zo te omschrijven, maakt dat dus een goede kennis van mij met diaboulimia. Ze heeft het best moeilijk nu, zowel lichamelijk als psychisch, dat ze zich sinds vorige week hiervoor laat behandelen. Een moedige keuze, waardoor ik eergisteren besloot haar eens een bezoekje te brengen.

Verder ingaan op haar verhaal doe ik niet, maar vanuit mijn eigen historie voel ik me met deze situatie natuurlijk wel erg verbonden. Een verbondenheid die zich niet beter kan symboliseren om op een paasmaandag plaats te vinden. Op diezelfde feestdag toen ik het zelf zoveel jaren geleden zo moeilijk had. Dat het echt paasmaandag is, besef ik pas ’s avonds op de trein terug naar huis. Het is paasmaandag, en ik had dit niet eens zien aankomen. Ik had dit niet eens zo gepland. Mijn bezoek wel, maar dit onverwacht toeval toch niet. Dus bij nieuwe paasmaandagen die in de toekomst zitten aan te komen, zal ik naast die van 2009, wellicht ook voor altijd terug denken aan deze ene paasmaandag nu in 2018.  Wie weet misschien zelfs stiekem een klein beetje meer…