Het is precies al eventjes geleden hé hier. Dat ik hier was en dat ik hier schreef. Alhoewel die “eventjes geleden” gewoon eigenlijk nog maar een grote maand geleden is, voelt alles toch zo intens afwezig aan allemaal. In zulke afwezige situaties excuseren velen zich dan ook voor de radiostilte waarin er even niets werd gepost. Iets wat je nog wel vaker tegenkomt op o.a. ook sociale media. Zelf ben ik iemand die dat bewust niet gaat doen.

Ik versta het idee daarrond zeker en vast wel hoor, alleen voelt dat voor mezelf niet echt juist aan. Soms deel ik positieve ervaringen, soms eens negatievere, maar soms ook liever helemaal niets. Gewoon, omdat ik los van het feit of het nu over iets positiefs of negatiefs gaat, op dat moment daar gewoon echt geen behoefte aan heb. Dus wanneer beschikbaardere tijden zich aanmelden om opnieuw op te flakkeren, ga ik mij niet excuseren voor het leven dat zojuist is gebeurd. Life just happens!

Maar ik geef toe, het feit dat ik reeds 3 maanden werkloos thuis zit, heeft er ook niet echt een boost op. Voor de een of andere reden wil het bij mij maar niet aan de bak geraken. Het is echt een hopeloos boeltje bijeen allemaal, maar zelf geef ik de hoop nog niet op. Dat doen enkel toekomstige werkorganisaties wel in mij, waardoor mijn toekomst er dan zelf weer minder hoop van krijgt. Niet dat het verstoord hopeloos is, want ik mocht al vaak op gesprek gaan. Iets wat toch ook niet altijd van een evidentie is.

Alleen blijf ik er dan toch altijd niet van weerhouden. Gans de situatie maakt me zelfs een beetje arrogant. Het zijn echt gigantische sukkels als ze me niet moeten hebben, denk ik dan, en ik heb niet eens spijt dat ik er zo over denk. Wat er juist voor zorgt dat het niet zo verstoord hopeloos begint te worden, is gek genoeg mijn diabetes.

Deze erg stressvolle periode heeft tot nu toe bijna zo goed als geen invloed gehad op mijn waarden. Alsof alle hypo’s en hypers in de wereld bewust uit mijn leven werden gehouden. Iets wat ik voordien toch nog nooit heb gekend. Van al mijn apenjaren tot nu, zag ik stress steeds verschijnen in kei hoge bloedsuikerpieken. Wat ik nu zie op het Freestyle Libre-scherm, zijn haast enkel maar platte lijnen binnen doelbereik.

Verdacht, ik weet het, maar ik durf het ook niet al te veel in verdenking stellen. Misschien denkt diabetes dan dat ik het niet kan waarderen nu hij (eens) aardig tegen me is. Stel je voor dat diabetes mij daarom ook arrogant zou beginnen te vinden. Daar zou ik toch echt niet goed van zijn hoor. Toekomstige werkgevers die alleen niet echt zo toekomstig voor me zijn, mogen misschien zo over me denken, maar toch niet diabetes? Toch niet sinds hij/zij/het, wat is de persoonsvorm hier ook al weer?, zo aardig voor me is. Eigenlijk zou ik gewoon voor diabetes moeten solliciteren, denk je ook niet? Dan heb ik eveneens de garantie op een aardige baas, iets wat je ook niet overal in het werkveld erbij krijgt. Weet je wat, ik mail gewoon een spontane sollicitatiebrief en mijn CV door naar directie@diabetes.be. Moest dit e-mailadres althans bestaan. Zonder nu echt arrogant te zijn dat ik het zeg, wordt ik er dan vast en zeker uitgekozen. Net zoals ik er destijds ook vast en zeker werd uitgekozen om diabetes te hebben.

Alleen vraag ik me wel af voor welke functie ik dan solliciteer. Voor diabeet? Dat ben ik al 24 uur op 24 en 7 dagen op 7. Maarja, misschien is het niet mis dat ook eens officieel op contract te zetten. Dan moet diabetes er wel verplicht op toezien dat ik goeie waarden heb. Als de bloedsuikers dan toch boven de 200 durven te treden, stap ik gelijk naar de vakbond. Kwestie dat de werkomstandigheden toch een beetje treffend zouden blijven.

Afhankelijk van mijn levensduur, weet ik wel niet of de vakbond veel zal kunnen betekenen voor de werkzekerheid. Dat is nu eenmaal zo met chronische aandoeningen. De zekerheid dat gans mijn situatie bij nader inzien dan toch verstoord hopeloos zou kunnen zijn, heb ik alvast wel. Toch zeker als je, om eerlijk te zijn tegen jezelf, diabetes arroganter vind dan al wat aardig is. Gelukkig blijft de situatie met dit zijnde, dus enkel verstoord hopeloos, en is het nog niet hopeloos verstoord. Maar ook daar werk ik aan…