Nog nooit eerder voelde ik mij 3 dagen achter elkaar zo verbonden met diabetes. Als je willekeurig 3 opeenvolgende dagen uit mijn leven plukt, kan je zo al aannemen dat er meer tijd kruipt in de zorg van diabetes, in plaats dan die van mijn eigen kippen. Alhoewel het nu niet echt mijn kippen zijn, maar meer die van mijn ouders. Toch zullen Snow, Bunty & Paulette het hebben geweten, dat ik de afgelopen 3 dagen meer afwezig was dan anders. Of misschien dan ook weer niet, omdat ik met het grootste schuldgevoel op de wereld, hun niet altijd de aandacht geef die ze verdienen. Maar ik denk wel dat ze me het zouden gunnen, moesten ze weten hoe speciaal het de voorbije dagen allemaal wel niet voor me was. In feite gun ik hun ook speciale loopuurtjes over de omheining heen, zodat ze eens goed hun territorium kunnen ontdekken. Dat bevestigd eveneens dat het ene plezier gewoon het andere waard is.

De trein die me doorheen deze afgelopen 3 dagen liet reizen, vertrok op maandag 5 februari met de Lamontzussen. Hij had vertraging van een halfuur, omdat er blijkbaar iets was uitgelopen op het werk. Maar eenmaal toegekomen in Roeselare station, waar we dan ook effectief hadden afgesproken, vond er een hartelijke eerste ontmoeting plaats. De Lamontzussen zijn 2 zussen uit Pittem, die beiden net zoals ik diabetes type 1 hebben. Ondanks dat hun postcode daar nu niets mee te maken heeft, hebben ze dan ook gewoon heel erg veel pit. Anaïs, waarmee ik hetzelfde geboortejaar deel, heeft begod al 17 jaar diabetes. Dat is gewoon exact het dubbele van hoelang ik al zonder bètacellen loop te functioneren. Zus Fleur die een jaartje ouder is, kreeg pas een halfjaar geleden te horen dat ze diabetes heeft. Dit maakte haar daarmee het groentje van de hoop.

Toch scheen er door haar leuke zonnebril meer een blauwere glans over haar gezicht, dan echt een groene. Leuke zonnebrillen, of die zich nu in het blauw of in het groen vertonen, zijn er dan ook om over aangesproken te worden. En wat blijkt als je haar daar dan over wilt complimenteren? Ze is al even zonnebrillenverslaafd als ik. De manier waarop dit ter sprake kwam, deed me beseffen dat dit meer ging zijn dan zomaar een namiddagje te samen diabetes hebben. Het werd een namiddag waarin er veel werd gegeten, gelachen, gebabbeld, gedronken, gespoten, geflasht, geshopt, gebolust, en gewandeld. Maar het was vooral een namiddag waarin er veel werd gedeeld met elkaar.

Ik deelde mijn groene Freestyle Libre hoesje uit aan Anaïs, want met de komst van mijn CGMpomp zou ik die toch niet meer hebben nodig gehad. Zij deelde dezelfde haat met mij voor een endocrinologe die we beiden nog hebben gehad, en waar we excuseer voor onze woordkeuze, beiden nog steeds het vliegend schijt aan hebben. Dan deelde ik mijn standpunt over pompen en sensoren uit aan Fleur, die momenteel aan het afwegen is wat de beste keuze voor haar daarin zou kunnen zijn. Zij deelde vooral veel verbazing met mij. Verbazing over hoe je als verpleegster maar ook als zus van zo dicht diabetes te zien, toch geen enkel idee kan hebben wat het allemaal inhoud, tot je zelf plots die diagnose krijgt. Net zo plots eigenlijk toen het in Roesleare al donker begon te worden. Toen we nog niet klaar waren met van alles en nog wat aan elkaar te delen, maar wel al afscheid moesten nemen, beloofden we dit snel nog eens over te doen. Op het einde van de dag werd daarmee nog het allermooiste gedeeld; de steun van het lotgenootschap.

Ik deelde mijn groene Freestyle Libre hoesje uit aan Anaïs, want met de komst van mijn CGMpomp zou ik die toch niet meer hebben nodig gehad. Zij deelde dezelfde haat met mij voor een endocrinologe die we beiden nog hebben gehad, en waar we excuseer voor onze woordkeuze, beiden nog steeds het vliegend schijt aan hebben. Dan deelde ik mijn standpunt over pompen en sensoren uit aan Fleur, die momenteel aan het afwegen is wat de beste keuze voor haar daarin zou kunnen zijn. Zij deelde vooral veel verbazing met mij. Verbazing over hoe je als verpleegster maar ook als zus van zo dicht diabetes te zien, toch geen enkel idee kan hebben wat het allemaal inhoud, tot je zelf plots die diagnose krijgt. Net zo plots eigenlijk toen het in Roesleare al donker begon te worden. Toen we nog niet klaar waren met van alles en nog wat aan elkaar te delen, maar wel al afscheid moesten nemen, beloofden we dit snel nog eens over te doen. Op het einde van de dag werd daarmee nog het allermooiste gedeeld; de steun van het lotgenootschap.

De volgende dag bracht de trein me naar Gent, om me te verenigen met Aline. Weer zo’n type 1 diabeet waarmee ik had afgesproken. En wat voor een. Alsook wat voor een weerzien me dat wel niet was. Het was meer dan 5, mogelijk ook 6 jaar geleden dat we elkaar nog hadden gezien of gesproken. Ik leerde haar kennen toen ik voor de eerste keer meeging op jongerenkamp in Oostenrijk met de Diabetesliga. Toen volgden er voor mij nog wel eens activiteiten, weekends, en kampen van de werkgroep Jong & Diabeet, maar niet zoveel als bij die van haar. Tijdens het ophalen van herinneringen aan al deze fantastische tijden, merkte ik direct op dat zij over veel mensen sprak die ik nog nooit had ontmoet. Wat wil je dan ook. Achter 5 of 6 jaar ben ik redelijk out met alles, terwijl Aline er eigenlijk nog redelijk lekker in zit.

Ik kan een volledig blogartikel schrijven waarom ik er destijds voor koos dit alles zomaar achter me te laten. Daag me zelfs niet uit om er een boek over te schrijven. Maar laat me het er voor nu vooral op houden, dat het toen zoveel gemakkelijker was om voor mijn diabetes weg te vluchten. Dus ook om weg te vluchten voor de mensen die mij ermee in contact brachten. Hierover had ik dan ook een diepgaand gesprek met Aline. Heel erg diapgaand. Ook zij vertelde over alle dieptepunten die er met haar diabetes al werden bereikt. En over hoe die soms, jammer maar helaas, nog steeds diep te bereiken zijn.

Of het nu zowel diep, luchtig, lang, grappig of kort was, in al onze gesprekken herinnerde ik me nog steeds dezelfde Aline met dezelfde schattige sproeten als van toen op kamp. Iemand die altijd aanmoedigt zonder te pushen. Zo moedigde ze me bijv. aan om terug eens deel te nemen aan een 18+ activiteit van de Diabetesliga, iets wat ik me in de toekomst wel nog zie doen. Maar wellicht zal dit dan met andere belangstelling zijn als enkele jaren geleden. Niet met meer of minder interesse, maar gewoon een andere. Waar het vroeger vooral ging over voldoening en erkenning krijgen, draait het bij mij nu vooral rond de ervaring. Want eigenlijk haal ik nu best wel al veel voldoening en erkenning uit alles wat ik voor mijn diabetes onderneem. Maar wat je er rond ervaart ligt misschien soms nog anders. Daarom dat er in mijn leven wel meer van die Aline-ervaringen mogen komen. Dan zie ik daar evenwel nog eens haar schattige sproeten bij terug ook.

Ten slotte had ik mijn relaas over de derde dag in de rij liever even gelaten voor wat het is. Hierbij heb ik het dan over de dag waarop mijn droomcombinatie uitkwam. De dag waarop ik de Medtronic Minimed 640g in levende lijve met een 80 cm katheter, want mijn gebruikelijke 60 cm was niet meer in voorraad, aan het eigen levend lijf mocht bevestigen. Een dag die ik momenteel eigenlijk nog wat moet kunnen plaatsen.

Zo is het dan ook belangrijk de tijd te kunnen nemen, om met dit alles vertrouwd te geraken. Ook al voelde ik me direct vertrouwd met de pomp, toch ben ik dat nog niet met al zijn handelingen, waardoor dat al eens je volledige aandacht kan vragen. Net zoals mijn wel-vertrouwde kippen dat ook wel al eens van me kunnen vragen. Maar ik denk dat ze ook dit mij wel gunnen. Alleen zal ik nu niet meer met werelds grootste schuldgevoel blijven rond lopen, als zij eens niet de aandacht krijgen die ze verdienen.