Het begon eigenlijk al van toen ik vroeger Jonagold-stickers op m’n gezicht kleefde. Dat was gewoon een ding toen ik kind was. Net zoals het een ding was om met barbiepoppen te spelen. Zelf was ik ook altijd meer geïnteresseerd in de sticker, dan om effectief de appel onder die sticker op te eten. En een appel zonder sticker, of het nu een Jonagold was of niet, at ik al helemaal niet op. Het klinkt misschien raar allemaal, maar misschien valt het nog tot rede te brengen, al je ziet hoe we van jongs af aan al worden geconfronteerd met stickers. We zijn het dan ook gewoon aangeleerd altijd maar tevreden moeten zijn als we stickers krijgen. Ik heb pipi op het potje gedaan, ik krijg een sticker. Ik heb niet aan m’n broer zijn haar getrokken, een sticker. Ik heb helemaal alleen in dat grote enge bed geslapen, dat verdienen 2 stickers. Ik doe nu ook al kaka op het potje, terug een sticker. Ik heb m’n huiswerk niet door de hond laten opeten, wat dacht je van een sticker?

Neem mij het dan niet kwalijk dat ik zo enthousiast ben over stickers. In het middelbaar werd dit enthousiasme wel wat afgenomen. Dat is dan ook een plaats waar je vooral cool en stoer moet zijn. Alhoewel er heel wat coole en stoere stickers op de markt bestaan, past dit toch niet helemaal onder het concept van het middelbaar. Later vonden dan wel de meer verfijndere stickers terug hun weg op mijn ringmappen, maar verder dan dat leefde ik een zo goed als stickerloze bestaan.

Tot ik diabetes kreeg en er plots een hele nieuwe stickerwereld voor me open ging. Of laat zeggen dat die stickerwereld zo’n 3 jaar geleden open ging, toen ik pas echt voor mijn diabetes begon te zorgen. Het ging dan ook jaren niet zo goed, o.a. door het gegeven diaboulimia. Omdat ik zeker nog 7 decennia al dansend en springend door het leven wou gaan, en 2 decennia daarvan ondersteunend met een rollator, kwam ik op een keerpunt in mijn leven. Hoe ik precies tot dat keerpunt ben gekomen, is misschien nog een ander verhaal. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik voor mijn gezondheid heb gekozen. Daar kies ik trouwens nog altijd voor. Voor diabetes heb ik nu eenmaal niet gekozen, dat doet niemand. Toch kies je er wel voor in hoeverre het je gezondheid laat bepalen.

Ik onderging toen een moeilijke periode, maar ik doorstond die ook. Ondanks dat het moeilijk was, werd mijn leven direct een stuk aangenamer. Ik ging op zoek naar mijn plekje in de maatschappij, en kreeg terug bakken energie. Alhoewel ik die plek in de maatschappij nog altijd niet volledig heb gevonden, vond ik wel iets dat ook diabetes een heel stuk aangenamer maakte, namelijk stickers.

Ik kan er dan ook niet meer zonder. Stickers voor de pomp, voor de meter, voor mijn sensoren,… En als er geen stickers voor mijn teststrippotjes en prikpen bestaan, dan improviseer ik die wel met washi-tape. In eerste plaats omdat het altijd leuker is om met vrolijke retroprints door het leven te gaan. Maar soms vraag ik me af of dit allemaal ook geen achterliggende betekenis heeft. Want soms voelt het, alsof iedere sticker die ik voor mijn diabetes al heb gemaakt, gekregen of gekocht, dient als zo’n beloningssysteem van vroeger. Omdat ik nu opeens blijkbaar wel flink voor mijn diabetes kan zijn…