Vanaf vandaag zijn het nog exact 10 dagen, voordat er een nieuwe combinatie zit aan te komen. Een combinatie waarvan ik nu al weet dat hij me nog nooit zo goed zal hebben gestaan. Aangezien ik de wintersolden niet ben tegengekomen in januari, heb ik het niet over een nieuwe tenue in de garderobe. Ik heb het echter wel over een nieuwe combinatie van insuline toedienen en bloedsuiker controleren. Zo is er in mijn leven al een ganse geschiedenis afgegaan, om die combinatie steeds anders te gaan invullen.

Het begon allemaal met het klassieke spuiten en meten. Van al die jaren dat ik nu alreeds diabetes heb, gebruikte ik deze methode dan ook het langst. Tot ik enkele jaren geleden overging naar een pomp, en het bolussen met meten werd. Daar was hij dan, mijn insulinepomp. Iets waar ik eigenlijk al van droomde bij mijn diagnose. Toch was dit echter pas een droom die 2 ziekenhuizen later realiteit werd. Ik koos toen voor het Accu-Chek Combo systeem, wat voor mezelf tot nu toe nog altijd het beste heeft gewerkt. Het was in ieder geval niet meer hetzelfde toen ik vorig jaar overstapte naar flash glucose monitoring. Mee met de stroom van de innoverende technologie, blijf ik wel nog altijd enthousiast over. Hoe kan ik daar dan ook niet enthousiast over zijn? Zo goed als niet meer vingerprikken, terwijl je ook nog eens in dat piepkleine landje woont, die dit wereldwijd voor het eerst volledig liet terugbetalen.

Toch moet ik eerlijk zijn. Sinds het flashen zijn mijn waarden niet meer wat ze zijn geweest. Zo heb ik eigenlijk nog nooit echt een balans kunnen vinden tussen het gebruik van de Freestyle Libre en mijn pomp. Het zijn dan ook 2 aparte systemen, die in eerste opzicht niet zijn gemaakt om samen hand in hand te gaan. Nochtans geloof ik zeker wel dat die dit kunnen. Maar ik geloof ook zeker dat die dit gewoonweg niet bij mij kunnen.

Ik meet mezelf dan ook gewoon niet meer. Het is ofwel flashen ofwel meten. Een wereld daar tussenin heb ik precies nog nooit gekend. Wellicht is dit ook de manier hoe mijn hersenen het nog steeds proberen te plaatsen, dat ik na al die jaren niet meer dagelijks mijn bloedsuiker hoef te prikken. Dus niet meten is wellicht de manier om hiermee om te gaan. Maar dat nemen ze hier in mijn bovenkamer toch precies wel heel erg serieus.

Daarnaast gebruik ik ook niet meer de meter die communiceert met mijn pomp. Vroeger communiceerden die 2 nochtans zo goed. Nooit hadden ze ruzie, enkel af en toe eens een slechte Bluetooth verbinding. Waarde kwam op de meter, stelde een correctie voor, jij hoefde enkel op het knopje te drukken, en daar pompte die pomp al insuline in je lichaam. Laat staan hoe gemakkelijk het was wanneer de meter het exacte aantal eenheden insuline voor je berekende bij het ingeven van  je koolhydraten.

Om dus dan die meter te gebruiken in combinatie met pomp en sensor, had ook dat nooit echt bereik op mij. Dan zouden we het al over 3 aparte systemen hebben gehad. Wat ik wil is één systeem. Ik wil het systeem. Het systeem dat in mijn fantasie me altijd al zo goed heeft gestaan. Een fantasie die gelijktijdig in mijn hoofd begon te groeien, als die van de pomp. En kijk, toen kreeg ik de pomp. En kijk nu, ik mag starten met continu glucose monitoring. Want ja hoor, dat is dan ook het grote nieuws. Binnen 10 dagen wordt de Medtronic Minimed 640g mijn nieuwe beste vriend. Iets waarvan ik eigenlijk nooit durfde dromen. Maar ik deed het toch. Because a girl can dream, right? Het zijn dus echt gewoon nog maar 10 freaking dagen. Dat kan klinken als een kind die met heimwee zit op zijn eerste kampdag. Wil je weten hoe het bij mij klinkt? Als de droomcombinatie van insuline toedienen en bloedsuiker controleren. En dat gewoon omdat een meisje al eens mag dromen…