Laten we een blog beginnen, en laten we vooral vandaag eens een blog beginnen. Ik heb het namelijk nogal voor van die impulsieve plannen. Toch komt dit idee niet zomaar uit de lucht vallen. In mijn hoofd speelt het zich namelijk al langer af om te gaan bloggen, en tegenwoordig met mijn eeuwig gepieker en getwijfel, ook best wel veel. Dus dacht ik deze stap maar te zetten. Eh voilà, hier ben ik, met mijn eigen blog over mijn eigen diabetes dan nog wel. Die diabetes dat een grote 8 jaar geleden wel zo paf uit de lucht kwam vallen. Alsook die diabetes, die naast het eeuwig gepieker en getwijfel in mijn hoofd, zich ook overal ergens anders in mijn leven gaat wroeten.

In mijn onderbroek, waar ik ’s nachts mijn insulinepomp draag. Op mijn bovenarm, waar uiterst vreemden soms nogal onbeleefd doen over de sensor die er daar pronkt. In volle containers met al het afval van zo’n pronkende sensor op je bovenarm, waar mijn ecologische zelve echt niet over te spreken is. Om 3u48 ’s nachts op mijn radiowekker, wanneer mijn pomp het interessant vindt een of andere melding te geven.

In het frigovak links onderaan, waar er zowel insuline te vinden is in spuiten en ampullen. Bovenaan het frigovak met spuiten en ampullen, waar ik altijd een levensreddend capri-sunnetje kan terug vinden bij de zoveelste hypo. Alhoewel het tegenwoordig meer de nono’s van de Aldi zijn. In mijn bloed, waar de glucose er vaak eens te laag of te hoog aan toe gaat, en dat eigenlijk nog maar op zijn zachts uitgedrukt.

Op mijn Instagram, waar ik dagelijks geïnspireerd wordt van zoveel diabuddy’s over heel de wereld.  In het ziekenhuisbed, waar ik ooit al stuntelend en wel ging slapen voor mijn eerste insulinepomp. In het ander ziekenhuisbed, waar ik ooit al stuipend en wel wakker kwam van mijn eerste coma. Alsook hier en nu op deze nieuwe blog, waar ik hoop om al die plaatsen, momenten, en ervaringen met anderen te kunnen delen.

Hoe cliché het dan ook klinkt. Want tegenwoordig ben ik al lang niet meer de enigste die een wordpress-account gaat aanmaken om eens iets met anderen te gaan delen. Ook niet als het over diabetes gaat. Dat is dan ook de reden waarom mijn eeuwig gepieker en getwijfel zolang de bovenhand nam. Gewoon uit angst om een cliché te zijn.

Tot voor kort wist ik dan ook van niets beters, maar dan besef je plots dat er best wel veel mensen diabetes hebben. Vorig jaar zouden dat er wereldwijd nog zo’n 442 miljoen zijn geweest, en het aantal mensen met diabetes blijft maar epidemisch toenemen. Net zoals het aantal bloggers ermee dat doen. Dat is nu eenmaal gewoon hoe het is.

Iedereen heeft zijn verhaal. Of je die nu schrijft, vertelt, zingt, schreeuwt, mompelt, of liever gewoon voor jezelf houd. Het is ieder te bepalen wat met zijn verhaal te doen. Als je daarvoor dan per se een cliché moet zijn, so be it. Tegenwoordig zijn we meer bang om cliché te zijn, dan onszelf. Dus hoe angstig het idee van een nieuwe blog mij hier en nu ook lijkt, mijn impulsieve kronkels proberen het graag alvast eens uit. En als het me niet bevalt, dan vindt ik sowieso wel een andere manier om over mijn diabetes te schrijven, vertellen, zingen, mompelen, of schreeuwen. Alleen zal zwijgen alvast geen optie zijn.